» پدیده شفق قطبی

شفق قطبی (نورهای شمالی و چراغ های جنوبی) نتیجه برخورد الکترون ها با قسمت بالای جو زمین است. (پروتون ها باعث ایجاد شفق قطبی ضعیف و پراکنده می شوند ، که معمولاً برای چشم انسان به راحتی قابل مشاهده نیست.). الکترونهای شتاب گرفته از میدان مغناطیسی زمین تا مناطق قطبی پیروی می کنند و در آنجا با اتمهای اکسیژن و نیتروژن و مولکولهای موجود در جو زمین برخورد می کنند. در این برخوردها ، الکترون ها انرژی خود را به اتمسفر منتقل می کنند و در نتیجه اتم ها و مولکول ها را به حالت هایی با انرژی بالاتر تحریک می کنند. هنگامی که آنها به حالت های انرژی کمتری برمیگردند ، انرژی خود را به صورت نور آزاد می کنند. این شبیه عملکرد نور نئون است. شفق قطبی به طور معمول 80 تا 500 کیلومتر از سطح زمین تشکیل می شود.

میدان مغناطیسی زمین الکترونها را به گونه ای هدایت می کند که شفق قطبی دو بیضی تشکیل می دهد که تقریباً در قطب های مغناطیسی قرار دارند. در طی طوفان های بزرگ ژئومغناطیسی ، این بیضی ها از قطب ها منبسط می شوند ، به طوری که شفق قطبی را می توان در بیشتر ایالات متحده مشاهده کرد. شفق قطبی به چندین شکل مختلف وجود دارد. اغلب فرم های شفق از بسیاری از اشعه های بلند ساخته شده اند که شباهت زیادی به پرده ساخته شده از چین های پارچه دارند. در طول عصر ، این اشعه ها می توانند قوس هایی تشکیل دهند که از افقی به افق دیگر کشیده می شوند. در اواخر شب ، نزدیک نیمه شب ، قوسها اغلب شروع به پیچ خوردن و تاب خوردن می کنند ، درست مثل اینکه باد بر پرده های نور می وزد. در برخی از زمان ها ، قوس ها ممکن است منبسط شده و کل آسمان را پر کنند ، به سرعت در حال حرکت و بسیار روشن باشند. سپس در اوایل صبح فرم های شفق می توانند ظاهری ابر مانند تر داشته باشند. این لکه های منتشر اغلب به طور مکرر ساعت ها چشمک می زنند و خاموش می شوند ، سپس با طلوع خورشید در شرق از بین می روند.

به شفق‌های قطبی، نور قطب شمال هم گفته می‌شود، زیرا آنها فقط در نیم کره‌ی شمالی رویت می‌شوند و هر چقدر به قطب شمال نزدیک می‌شوید، باتوجه به مجاورت با قطب مغناطیسی شمالی زمین احتمال بیشتری می‌رود که بتوانید آنها را ببینید. به طور مثال در شهرهای شمالی کانادا که بسیار نزدیک به قطب هستند امکان رویت آنها بسیار زیاد است.

شفق‌های قطبی معمولاً از سپتامبر تا اکتبر و از مارس تا آوریل اتفاق می‌افتند. بعضی از قبایل کانادایی به این پدیده رقص ارواح می‌گویند. در قطب جنوب نیز این اتفاق می‌افتد ولی فقط در جنوبی‌ترین عرض جغرافیایی قابل رویت هستند. بهترین مکان برای مشاهده شفق قطبی در یک منطقه بیضی شکل بین عرض های شمالی و جنوبی حدود 60 و 75 درجه است. در این عرض های قطبی ، شفق قطبی را می توان بیش از نیمی از شب های یک سال مشخص مشاهده کرد.

وقتی فعالیت آب و هوایی فضا افزایش می یابد و طوفان های مکرر و بزرگتر و طوفان های فرعی رخ می دهد ، شفق قطبی به سمت استوا گسترش می یابد. در طی حوادث بزرگ ، شفق قطبی را می توان تا جنوب ایالات متحده آمریکا ، اروپا و آسیا مشاهده کرد. در طی حوادث بسیار بزرگ ، شفق قطبی را می توان حتی دورتر از قطب ها مشاهده کرد . البته برای مشاهده شفق قطبی ، آسمان باید صاف و عاری از ابر باشد. همچنین باید تاریک باشد بنابراین در ماه های تابستان در عرض های جغرافیایی شفق ، خورشید نیمه شب مانع از مشاهدات شفق می شود.

تگ ها : عجایب جهان شفق شفق قطبی قطب جنوب امریکا میدان مغناطیسی قطب

۰ نظر / ۴۹۳ بازدید